چهره اقتصادی هفته شدم در روزنامه دنیای اقتصاد. حس خوبی است اما ن چندان مهم. تنها یک نکته است که کارهای جذابی میکنم اما این نشان می دهد هنوزز خیلی راهی هست که باید رفت. زمانی خود را چهره اقتصادی می نامم که تاثیری بر اقتصاد این کشور گذاشته باشم.
خاطرات یک جوجه مدیر
اینجا محض خاطراتی است که شاید هیچ کس نخواندش!
روزهای سختی است. کار کردن با جوانان خام و پرانگیزه ک گه گاه فیلشان یاد هندوستان میکند و رویاشان را در حالشان تصور میکنم و فکر میکنند که چه ها گردند و چه ها شدن سخت است هر چند دل انگیز. زمانی که غرورشان مانع شنیدنشان می شود. کاش میتوانستند بین رویا و واقعیتشان تفکیک قائل شوند و بداند حالا حالاها باید بدوند.
امروز خیلی دو جوان دوست داشتنی یکی از تیم هایم رنجاندنم. آن زمان که من خیرخواهانه رهنمودشان میکردم بخاطر اشتباهشان و آنها بیشتر گارد میگرفتن. زمانی ک خود را بعنوان عضوی از تیمشان میدیدم و موفقیتشان با موفقیت خودم فرقی نمیکرد اما آنها حتی گاهی از دایره احترام شخصی هم پا فرا میگذاشتند. آنقدر که هر حرف مرا بنا بر منفعت شخصی میپنداشتن.
کار کردن در فضای استارتاپی یعنی غوطه وری در میان آرزوها. لذت زندگی مدتی با رویاهای جوانان. آرزوهای قشنگ و چشمانی درخشان از امید. هر چند ب زودی بسیاری از این امیدها ب کوره زار سختی های عمل میخورند و بسیاری از آنها عطایش را ب لقایش می بخشند اما دیدن این روزها امید آدمی را زنده نگه میدارد.
وقتی در کنار امید دیگرانی خودتم زنده میشوی و میفهمی زندگی میتونه قشنگ بشه
من عاشق این بچه هام و وقتی ناامیدیشان را در گذرگاه های تنگ میبینم دلم میگیرد. کاش ک زود دست نکشند از ارزوهای قشنگشان.
این روزها یکی از قشنگ ترین روزهای زندگی است...